CONGOMA calling!

Ik verliet jullie bij mijn naderende verlof, maar nog steeds zonder paspoort. Enfin, het heeft mij een stressvolle week opgeleverd. Want wat gebeurde? De weken voorgaande aan mijn verlof werd door de mevrouw van de visumafdeling in Kinshasa iedere dag gezegd dat de handtekening op het visum vandaag of morgen gezet zou worden. “Vandaag of morgen, we zijn echt in de laatste fase”. De dinsdag voorafgaande aan de vrijdag van vertrek had ik de mevrouw zelf aan de lijn: “ja meneer, ik ken uw dossier, het komt goed, vandaag of morgen wordt de handtekening gezet en kan uw paspoort worden opgehaald”. Te bizar voor woorden. Maar ze kreeg gelijk: woensdagavond is de handtekening dan toch eindelijk echt gezet! Donderdagmorgen heeft onze Medair chauffeur papa Mbo mijn paspoort met visum bij haar opgehaald, is doorgereden naar het vliegveld en heeft een bekende van een bekende gevonden die bereid was om mijn paspoort in een envelop vanuit Kinshasa op de (enige) vlucht mee te nemen naar Goma. Donderdagavond om 8 uur had ik het kostbare document (inmiddels met een lichte hartverzakking) in handen. Wat een thriller!

Gelukkig maakte het fijne verlof alles weer goed.
Deze week trouwde een Congolese collega, een jonge vrouw, Medair-medewerkster binnen het logistieke team. Toen ik terugkwam van verlof lag er op mijn bureau een mooie kaart op mij te wachten. Na enige twijfel ben ik op de uitnodiging ingegaan. Ik bleek van de ongeveer 250 gasten, werkelijk waar, de enige blanke. Een mooie en best bijzondere ervaring om mee te maken. Overigens waren er wel meer internationale collega’s aanwezig, maar toevallig allemaal afkomstig uit Afrikaanse landen.
Ik had mij voor de gelegenheid tussen de middag alvast in mijn enige meegebrachte kostuum gehesen, compleet met overhemd en stropdas. Op het werk werd ik luidkeels begroet: “comme tu es bien sapé…!” Ik kende die uitdrukking niet, maar ik zou het vertalen als: “wat zie je er kek uit, om door een ringetje te halen”! Ik vind het trouwens opvallend hoeveel zorg en aandacht de vrouwen besteden aan hun uiterlijk, zeker op feesten en partijen; de mannen steken daar doorgaans enigszins schril bij af. Eerder vertelde ik dat de Congolese vrouwen vrijwel allemaal een keurige pruik dragen of zorgvuldig ingeknoopte vlechten (op zich niet heel bijzonder want dat doen ze altijd). Het viel mij op dat veel dames voor deze gelegenheid pagnes (lange doeken/jurken) van dezelfde stof aanhadden. Bij navraag blijkt dat inderdaad traditie. Je kunt als vrouwelijke gast bij de ceremoniemeester van tevoren een stuk van dezelfde stof bestellen en er door een plaatselijke kleermaker een op maat gemaakt kledingstuk van laten maken. Tientallen dames dus in geel-blauwe jurken.
Ik heb eerder Congolese bruiloften bijgewoond en toch ben ik er weer ingetrapt: ik was er veel te vroeg! Zo stond er op de kaart: binnenkomst van de gasten om 16.30. Ik weet dat je er dan vooral nog niet moet zijn, want als je op dat tijdstip arriveert, weet je zeker dat je het eerste half uur de enige bent. Dus hadden we met een paar collega’s afgesproken om 17.30 vanaf het werk te vertrekken. We kwamen tegen zessen het terrein oprijden en er stonden buiten al een handjevol genodigden te wachten. Rond kwart over zes werd mijn kaart gescand (best modern eigenlijk) en werd ik door iemand naar mijn plaats gebracht. Grote ronde tafels in een giga zaal en voorin een overdadig versierd groot podium, waar het bruidspaar (veel) later zou plaatsnemen.

Je kijkt je ogen uit: ik moet even goed opletten of ik de vrouwelijke collega’s eigenlijk nog wel herken, zo opgedirkt (sapé) en met hier en daar waarschijnlijk een zondagse pruik op en dus voor mij lastig in te schatten… Er wordt veel gelachen en druk gepraat. We krijgen een drankje aangeboden en terwijl de zaal zich langzaam vult met kleurrijke mensen en met een iets te zoete walm van betaalbare parfum, gaat het feest beginnen.
Als Europese buitenstaander zou je het een toneelstukje noemen. Want wat gebeurt er? De ceremoniemeester kondigt op veel te harde toon uit een soms piepende en krakende microfoon de woordvoerders van beide families aan. In het voor mij helaas niet begrijpelijke Swahili beginnen de 2 mannen zogenaamd te onderhandelen over de bruidsschat. Er gaat de nodige tijd overheen. Als ze het bijna eens zijn, worden de cadeaus aangedragen: een kostuum en een paar leren schoenen voor de vader en mooie pagnes voor de moeder en de tante van de bruid. Ik begrijp dat er nog even wordt ‘gesteggeld’ over het al dan niet betalen van de reiskosten voor de familie van de bruid…. En dan, je verzint het niet, worden 5 geiten de zaal ingeleid, wat onrustig vanwege de harde muziek, of is er bij hen wellicht een flauw besef van het naderende onheil? De familie van de bruid lijkt nu tevreden. Dat mag ook wel, vind ik, want ik zie dat het bijna kwart voor 8 is en van het bruidspaar is nog geen spoor te bekennen. De voorstelling gaat verder. De familie van de bruid belooft nu dat ze de bruid tevoorschijn laten halen. Maar vervolgens komen er zeven prachtige dames (veel te) langzaam de zaal in gedanst. Bij het podium aangekomen worden ze een voor een aan de bruidegom gepresenteerd: of de ware er al bijzit. “Nee”, zegt de bruidegom zes keer. En warempel, dan toch eindelijk blijkt de laatste zijn toekomstige vrouw te zijn. Een luid gejuich klinkt op! Even na achten krijgen de vader en de moeder van de bruidegom gelukkig ook een paar mooie cadeaus, want ik zie ook voor hen (weinig verrassend) een kostuum, leren schoenen en pagnes. Het verse bruidspaar zet een ‘slow dance’ in. Ik moeten even denken aan mijn blog over een ander gevoel van ‘tijd’ dat men hier heeft. Maar sinds het verhaal met mijn paspoort heb ik een overdosis geduld opgebouwd. Mij foppen ze niet meer! Vanaf nu heb ik werkelijk zeeën van tijd!
Om kwart over 8 wordt het buffet geopend. Ik zie mensen met hoog met vlees, vis, patat, foufou, salades en nog veel meer, opgestapelde borden eten weglopen. Om kwart voor 9 is het mijn beurt om een bordje op te laten scheppen. Ik was niet van plan om het heel laat te maken, ook al heb ik alle tijd. Rond half 10 houd ik het voor gezien: ik ga toch maar niet wachten tot de rij wordt gevormd om cadeaus aan te bieden. Ik stop mijn zakje stroopwafels weer weg en zwaai de bruid vanuit de verte gedag. Ik feliciteer haar later wel. En die stroopwafels kunnen wel even wachten, in ieder geval langer dan ik!