• BLOG 37 | Op adem komen

    Het is inmiddels ruim zes weken geleden dat ik de laatste blog schreef. Twee weken zonder blog is te verklaren: tijdens mijn verlof schrijf ik niet! Maar hoe zit het met de maand erna? Dat zal ik uitleggen.De titel van deze blog had ik al langer in mijn hoofd. Na de hectische weken die zeker…

    Lees verder: BLOG 37 | Op adem komen
  • BLOG 36 | Veerkracht

    Een belangrijk gespreksonderwerp van de laatste tijd is resilience: hebben wij Nederlanders het vermogen om in onverwachte (crisis-) situaties en erna goed te kunnen blijven functioneren? Synoniemen voor resilience zijn ‘weerbaarheid’ en ‘wendbaarheid’. Ik gebruik liever het woord ‘veerkracht’ want de andere termen klinken mij te reactief, te passief in de oren. Veerkracht is het vermogen om je serieus voor te bereiden op moeilijke situaties, je aan te passen…

    Lees verder: BLOG 36 | Veerkracht
  • BLOG 35 | Hoe moet het nu verder?

    Terwijl ik inmiddels rustig in een hotel ergens in Rwanda verblijf, haal ik de gebeurtenissen van afgelopen week terug in mijn gedachten. Na hevige gevechten kwam de stad Goma in handen van M23. Het was de afgelopen dagen wereldnieuws, eindelijk. Ik vertel jullie in grote lijnen wat ik zoal meemaakte. God zij dank kwam ik er ongeschonden doorheen. Hoe anders had…

    Lees verder: BLOG 35 | Hoe moet het nu verder?
  • BLOG 34 | Alles went, jammer genoeg.

    Afgelopen week maakte ik wat aantekeningen over zaken in Congo die ik een half jaar geleden nog heel vreemd, triest of bijzonder vond en waar ik inmiddels, ik zou zeggen jammer genoeg, aan gewend bengeraakt. En de bommen en granaten rond Goma wennen helaas ook, niet alleen voor mij, maar kennelijk voor heel veel mensen in de wereld. Ik…

    Lees verder: BLOG 34 | Alles went, jammer genoeg.
  • BLOG 33 | Een andere kant van Congo

    De reacties op de blogs zijn mooi. Jullie lezen graag mee en waarderen de schrijfstijl. Jullie vinden mijn belevenissen indrukwekkend en mijn werk de moeite waard. Begrijp me goed, ik verzin dit niet zelf maar het is de grote lijn van wat ik van jullie, trouwe volgers of meer incidentele inloggers, terugkrijg. Maar, zo zeggen jullie, wat is…

    Lees verder: BLOG 33 | Een andere kant van Congo
  • BLOG 32 | Oorzaken en gevolgen

    Vorige week beschreef ik Rwanda, land van duizend heuvels. Rwanda, vooruitstrevend vakantieland, waar de interne zaken op orde zijn, een groeiende economie en veel sympathie bij het westen. Daar waar de Rwandese president Kagame rust bracht in zijn eigen land, bracht hij die beslist niet in de regio. Het geweld laaide de afgelopen weken weer eens op, met directe gevolgen voor vluchtelingenstromen en daarmee voor het…

    Lees verder: BLOG 32 | Oorzaken en gevolgen
  • BLOG 31 | Land van Duizend Heuvels

    Rwanda wordt “Het Land van de Duizend Heuvels” genoemd vanwege zijn bergachtige landschap. Het ligt ingesloten tussen Uganda in het noorden, Tanzania in het oosten, Burundi in het zuiden en de Democratische Republiek Congo in het westen. Na de indrukwekkende Congo-week waren Riëtte en ik toe aan iets luchtigers en als je toch in de buurt bent, is Rwanda zeker een aanrader. Een…

    Lees verder: BLOG 31 | Land van Duizend Heuvels
  • BLOG 30 | Indrukwekkend!

    Ik had er van tevoren eigenlijk onvoldoende bij stilgestaan: wat was het voor Riëtte allemaal indrukwekkend in en rond Goma. Verkeer, klimaat, geluiden, geuren, chaos, armoede, ik probeerde het te beschrijven, maar je moet het meemaken om het te snappen. De vorige keer vertelde ik van haar bezoek aan de plek waar ik werk en…

    Lees verder: BLOG 30 | Indrukwekkend!
  • BLOG 29 | Beeld en geluid

    In de vroege morgen naar Schiphol, een dag in een vliegtuig naar Kigali, hoofdstad van Rwanda, in de late avond naar een hotel en de volgende ochtend met taxi Peter in een halve dag over de weg naar de grens met Congo. En na enig gebruikelijk heen en weer papiergedoe sluit ik mijn stoere echtgenote in de armen. Ze is…

    Lees verder: BLOG 29 | Beeld en geluid
  • BLOG 28 | Geen ´walk in the park….´

    Een ‘walk in the park’ is een uitdrukking die wij zouden vertalen met: ‘fluitje van een cent’, ‘appeltje-eitje’, ‘twee vingers in de neus’, ‘makkie’ of in goed Nederlands een ‘piece of cake’. Het leven en werken in DR Congo is allesbehalve dat. Ik geef een paar voorbeelden waarna ik het over een echt park zal hebben. Zoals gebruikelijk start ik de motor van de…

    Lees verder: BLOG 28 | Geen ´walk in the park….´

Medair is een noodhulporganisatie, geïnspireerd door christelijke waarden. Medair redt levens en biedt noodhulp op enkele van de meest afgelegen en moeilijke plaatsen ter wereld. Sinds 1989 helpt Medair mensen in nood, ongeacht afkomst, overtuiging of nationaliteit, om een ramp of geweld te overleven en op eigen kracht verder te gaan.

Jan, wat is de reden dat je ‘het roer omgooit’ en je – na een mooie carrière bij Defensie – binnen Medair naar een van de uithoeken van de wereld reist om daar, niet zonder gevaar, mensen te gaan helpen..? Om heel eerlijk te zijn: ik kan dat niet zo goed onder woorden brengen. Is het een gevoel van iets goed willen doen voor de medemens? Maar dat kan toch ook wel wat dichter bij? Is het een roeping, een zoektocht naar avontuur of toch een wel heel idealistisch om niet te zeggen naïef en eigenlijk best dwaas idee? Dat laatste is het in mijn beleving zeker niet. Ik loop al jaren rond met het idee mij bij een hulporganisatie te melden. In 2009 tijdens de EU-missie EUSEC heb ik het land DR Congo wat beter leren kennen en toen ook al in de omgeving van Goma gezien onder welke erbarmelijke omstandigheden heel veel mensen in vluchtelingenkampen en ook daarbuiten de dagen en nachten doorbrengen. Als je zoals ik in de gelukkige omstandigheid bent om nog goed gezond te zijn en nog iets te jong om je dagen als ‘pensionado’ te slijten, dan is het toch mooi om wat tijd en energie te steken in het welzijn van de medemens, de ‘verre naasten’, de mensen die zonder hulp een minimale levensverwachting hebben? Daarbij is Afrika en in het bijzonder Congo een beetje onder mijn huid gekropen. Ik zie het dan toch meer als een roeping, een onbestemd verlangen, waarbij ook het avontuur ongetwijfeld een rol speelt. Enfin, gelukkig is mijn echtgenote Riëtte het ermee eens dat ik vooral iets moet blijven doen, alhoewel ik nu wel het andere uiterste van het spectrum probeer op te zoeken. We gaan het eerst maar eens een half jaar proberen en in goed overleg verdere beslissingen nemen. 

Wat ik precies ga doen is voor mij nog best een onbekend hoofdstuk. Als ik de functiebeschrijving erbij pak, dan gaat het om een sleutelpositie die zorgt voor het efficiënt en effectief uitvoeren van het landenprogramma, het geheel van Medair-projecten. Ik ga ondersteuning bieden aan Medair-teams op de gebieden administratie, infrastructuur, financiën, personeel en logistiek. Ook wordt gesproken over strategisch advies, kwaliteitscontrole, veiligheid, communicatie en nog meer. Heel breed en nog niet heel concreet, dus wat mij betreft helemaal goed!

CONGOMA behoeft enige uitleg. De zelfverzonnen samenvoeging van het land en de plaats waar ik werk, doet mij denken aan samen op pad gaan. En dat is wat ik graag met mijn berichten bereik: jou als lezer wat meer betrekken bij het mooie en uitdagende werk dat Medair in dit geval in Congo doet, met als doel om mensen in leven te houden.