CONGOMA calling!

Het is inmiddels ruim zes weken geleden dat ik de laatste blog schreef. Twee weken zonder blog is te verklaren: tijdens mijn verlof schrijf ik niet! Maar hoe zit het met de maand erna? Dat zal ik uitleggen.
De titel van deze blog had ik al langer in mijn hoofd. Na de hectische weken die zeker niet zonder gevaar waren, de niet eerder meegemaakte gevechtservaringen en het ongeplande retourtje naar midden Rwanda, keek ik ernaar uit om tijdens mijn verlof even op adem te komen. Daarnaast waren we in Goma in een situatie verzeild geraakt waarbij er een soort gevechtspauze was ontstaan. Voor de inwoners van Goma was er daardoor een adempauze aangebroken. Wat gaat het M23- bestuur van de stad doen? Welke veranderingen gaan we meemaken? Zijn we nu veilig? Zullen de voedselprijzen weer zakken tot een acceptabel niveau?
Een andere groep waaraan ik denk in relatie met de titel is eigenlijk nog belangrijker: de vele vluchtelingen die inmiddels waren verdreven uit de kampen, de wegen opgejaagd in de richting van hun oorspronkelijke dorpen. Zij zijn ongetwijfeld letterlijk in ademnood. Waar kun je terecht als je op de vlucht bent vanuit een vluchtelingenkamp? M23 geeft het antwoord: keer terug naar jullie dorpen, want we zorgen ervoor dat daar niet meer wordt gevochten. O ja? Onze dorpen bestaan niet meer, ze zijn met de grond gelijkgemaakt en de huizen zijn verbrand. Ook ligt de grond bezaaid met munitie, waarvan een deel niet is geëxplodeerd: een groot gevaar, in het bijzonder voor nieuwsgierige kinderen. En hoe zit het met gratis gezondheidszorg in onze dorpen, schoon drinkwater, bijvoeding voor de allerkleinsten, sanitaire voorzieningen? Want dat hadden we in de kampen allemaal wel!
En toen kwam er nog iets bij dat mooi aansloot bij de titel. Ik had in december op de loopband in Goma namelijk gemerkt dat mijn conditie achteruit was gegaan. Ik liep aanzienlijk minder snel en veel minder lang dan ik eerder gewend was. En als ik een trap opliep raakte ik al gauw buiten adem. Ik had dus het voornemen om te kijken wat ervoor nodig was om ook letterlijk weer op adem te komen…
Omdat ik tijdens mijn verlof voor iets anders al een bezoekje aan de huisarts had gepland, vroeg ik hem even naar mijn longen te luisteren. Achteraf goed dat ik het heb aangekaart, want vanaf dat moment ben ik in de medische molen verzeild geraakt die erop gericht is om uit te zoeken wat er precies aan de hand is. En tot op dit moment is dat nog niet duidelijk. Ik zal niet in details treden, maar we houden overal rekening mee, ook met ernstige uitkomsten. Ik ben nog steeds in Nederland en werk tussendoor online. Het goed nieuws is dat Medair het belangrijke werk in en rond Goma goed heeft kunnen voortzetten. Vele vluchtelingen zijn ergens neergestreken waar ze inmiddels weer de noodzakelijke zorg ontvangen.
Of en wanneer ik het werk in Goma weer zal oppakken is niet duidelijk. Wellicht kan ik daar in een volgende blog antwoord op geven.